Zonder Koninkrijk

"Hoe voelt het om een koningin te zijn zonder koninkrijk", zingt Frank Boeijen met gepassioneerde stem. “Hoe voelt het op je troon van goud, is er niemand die van je houd, hoe voelt het een koningin te zijn zonder koninkrijk”. In mijn walkman dreunt het lied op de stand “replay” terwijl het schaarse groen onder mijn voeten in De Bloemerd wegglijdt. Ik schakel ondertussen heen en weer naar de nieuwszenders als de Leyhof in zicht komt. 

Margarita, geïnspireerd door het programma Big Brother, zag schroeven voor camera’s aan en zei dat het niet om het geld ging. Mijn oude fiets kraakt door de kuilen in de weg gelijk de diepe dalen van de monarchie en die van ons koninkrijk, waarin talrijke kleinere koninkrijkjes zijn gevestigd. Koninkrijkjes van ambtenaren en overzeese gebieden die het schopten tot een status aparte. Waar de eilandbesturen waren doordrenkt van Hollandse bemoei- en  regelzucht. Die het juk afwierpen door bolletjesslikkers op het moederland af te sturen. 

Van de eilanden die nu allemaal deze status willen bezitten, zodat zij allen weer een gevolmachtigd minister aan het Nederlandse kabinet kunnen toevoegen, die op hun beurt in hun departementen weer nieuwe kleine koninkrijkjes zullen stichten. Van de provincies en de gemeenten die al eeuwen hun eigen koninkrijken regeren, waarin zij tegen verkiezingstijd de burgers telkens weer beterschap beloven. Van de gebouwen gevuld met statuten en ambtenaren die moeten zwijgen en vervalste proclamaties uitvaardigen. Van de AIVD die in hun eigen koninkrijk destijds een Bijzonder Verdienstelijk Draaiboek namens het kabinet van de koningin wist op te stellen, omdat zij zelfstandig bevoegd was verklaard. Van de hofleveranciers die de huizen in die koninkrijken mogen bouwen, totdat zij het koninkrijk hebben volgebouwd. Van al die koningen en koninginnen die in hun nieuwjaarstoespraken de warmte uitdroegen maar al jaren geleden door kilte waren bevangen, zodat het volk een eigen koers ging varen. Van de koninklijke conflicten en ruzies die nooit meer werden uitgesproken, omdat de advocaten de macht hadden genomen van het bestuur zoals wij dat kennen uit de eindtijd der Romeinen en wiens keizers werden vergiftigd met valse wijnen en gedachten. Zo eindigden al die koninkrijken en ook mijn fietstocht bij de Houtkamp waar een laatste sneeuwklokje treurig in de wind schommelde alsof het zeggen wou: “Beste professor Alis Koekoek, vijf jaar gevangenisstraf voor majesteitsschennis is te hoog voor de lijfeigenen die alleen maar willen zeggen dat de eindtijd nadert. Dat een volk niet is gebaat met daden van hoogmoed. Beste meneer Koekoek probeer de vernietiging van het Leiderdorpse groen niet te verwarren met de interne afbraak van de monarchie en hou uw dreigementen binnenskamers.” Het sneeuwklokje boog verder en vroeg aan het roodborstje: “Of hebben al die moeders nooit die warmte kunnen geven, omdat zij aan het regeren waren? Dat zij niet op hun kinderen wilden letten en dit aan hun hofhoudingen overlieten?”

Het roodborstje keek verbaasd en zei koeltjes:”Als dan eens een president dit land zal regeren zal het zo jammer zijn als er geen onderscheidingen meer worden uitgereikt door onze gemeentelijke koningen en prinsessen, maar onthoud lief sneeuwklokje, dat de kleinere koninkrijkjes altijd zullen blijven bestaan. Straks als de bulldozers de Houtkamp overrijden en de flatgebouwen op stelten zullen verrijzen, dan is er weer een nieuw koninkrijk ontstaan. Een koninkrijk van goud, maar zonder warmte.”

Eddie