eddie 14

Welcome to Eddie

always in extase

door Eddie Baantjerij

interim wethouder, kandidaat burgemeester,

politiek bestuurder van formaat, mensenkenner

van formaat en voorstander van een feestgemeente

Op de stoel van de ondernemer

Mijn leerschool is niet ver weg. Dagelijks kijk ik naar onze buurgemeente Leiden. Een gemeente die ons hart sneller doet kloppen, waar wij beducht voor zijn, een gemeente die feesten organiseert maar nooit in een jubelstemming verkeert, immers “Niets lijkt op Leiden”. Waar ondernemers hun best doen om alles zo aangenaam mogelijk in de stad te maken en gemeenteambtenaren immer op pad zijn om dat weer ongedaan te maken.

Daar waar ondernemers gekapitteld worden hoe lang, waar en tegen welke prijs zij mogen parkeren. En als ze dat niet goed doen wordt er voorgerekend hoe de bedrijfsvoering moet worden aangepast, zodat kan worden bepaald of er nou wel of niet een parkeervergunning kan worden afgegeven. Meestal geeft de gemeente met opzet geen vergunning, zodat het aanbod laag blijft en de vraagprijs alsmaar hoger wordt. Dat noem ik als bestuurder nou eens “prijzenswaardig”. Het inventieve commerciële inzicht dat mijn socialistische broeders in de loop der jaren hebben ontwikkeld, is fenomenaal. Niks privatiseren. Slechter kan immers niet. Je ziet hoe de bedrijven aan de haal gaan met de winsten die wij anders als overheid hadden kunnen boeken.

Het is daarom jammer dat de monopolistische kracht van de overheid langzaam maar zeker wordt losgelaten. Sinds de middeleeuwen creperen ze daar al in Leiden. Of er breekt een epidemie uit, of het zijn de grote tekorten waar de Leidse ingezetenen zwijgzaam ieder jaar onder gebukt gaan. Een gemeente die geld uitgeeft als water en daarom een annexatiedrang van jewelste heeft ontwikkeld. Wat wil je met zo’n koloniaal verleden. Vliegvelden wil men in woonwijken veranderen en groene weilanden worden in beton omgezet. Inmiddels lijden wij in Leiderdorp en in de buurgemeenten aan angstdromen, maar ik maak me niet druk, ik leer iedere dag én… in een jubelstemming. Het gaat goed in Leiderdorp. Wij plukken onze vruchten en bepalen waar de disco komt en waar niet.

Ik ben ook op de stoel van de ondernemer gaan zitten. Weg met die privatisering. Wij besturen op afstand in een terugtrekkende rol met aan de uitgang een kassa. Een lunchroom aan de Baanderij, en de mindere goden zoals de scholen en de bedrijven langs de A4. Oh, wat zal de gemeentekas weer lekker rinkelen, want het bouwen gaat ook gewoon door. In en langs de Houtkamp en alle groene stukjes die we kunnen bemachtigen gaan er ook aan. Niks links of rechts, dit is geen partijpolitiek, dit is puur ondernemerschap. Ze willen toch allemaal dat het vuilnis wordt opgehaald of dat de paspoortprijs laag blijft? Welnu, ik zal de Leiderdorpse burger dienen, ik wil eens dat grote feest meemaken dat Leiden ons niet meer kan annexeren. Maar mocht het uit de hand lopen dan komen er in iedere wijk wel parkeermeters te staan. Dat schijnt een lucratieve handel te zijn. Ik zal morgen eens mijn collega’s polsen, daar in Leiden.

Eddie